Voor het team van coach Cindy Doorduin, Indus’67, is degradatie een feit. Ook al wordt handballen steeds meer een zaalsport speelt Indus ook in de veldcompetitie. Met wisselend succes. Afgelopen weekend was er degradatie uit de eerste klasse van die veldcompetitie. Veel sportverenigingen kampen met smalle selecties en de doorstroming van jeugd naar de selectieteams. En ook Indus ontkomt niet aan die feiten. Of dat nu de reden van de degradatie is?

De wereld rondom ons heen veranderd en sport is allang niet meer het enige wat er voor de jeugd te doen is. Ook wordt het leven duurder en daar ontkomt de jeugd natuurlijk ook niet aan. Festivals, mobieltjes en het uitgaansleven wordt er ook voor de jeugd niet goedkoper op. Er moet naast studeren ook gewerkt worden om alles te kunnen bekostigen. Sluitingstijden van winkels zijn anders dan vroeger en daarmee ook de bezetting van jeugdig personeel. En Ja en dan komt sport niet meer altijd op het eerste plan. En ook dat gaat in de meeste gevallen niet gratis. Of dat nu in de kern het probleem van de handbalsters van Indus is?

Doel was handhaving en dat doel in niet bereikt. We vragen het coach Cindy Doorduin hoe zij tegen deze tegenslag aankijkt. En of zij of Indus de vinger op de zere plek kan leggen.

Ook laatste wedstrijd tegen mede degradant wordt verloren

“Het heeft de meiden niet echt meegezeten het afgelopen seizoen”, begint de coach van de dameshandbalsters haar verhaal. “Veel blessures maakte het heel moeilijk om met een volledige selectie de wedstrijden te spelen. Een selectie die al heel klein is en waar een groot gat zit naar talentvolle jeugd. Die is er wel, maar die meisjes (14/15 jaar ) zijn nog niet klaar voor het eerste. De doelen zijn niet gehaald, maar zaten er wel dichtbij. De zaal is op een 2e plek afgesloten en op het veld hebben we tot de laatste wedstrijd gestreden. Zijn we nu gedegradeerd, we weten het nog niet. Vorig jaar zouden we ook gedegradeerd zijn, maar omdat er één team besloot niet meer buiten te handballen, bleven we toch in de eerste klasse. Misschien hebben we nog een keer geluk. Volgend seizoen blijft iedereen waar hij is, van speelsters tot trainers tot coach. We hebben weer nieuwe doelen en gaan ons daar allemaal voor inzetten. Nu eerst een paar maandjes geen handbal, heerlijk even niet. Echter weet ik zeker dat het over een paar weken bij velen wel weer gaat kriebelen.”

“De wedstrijd tegen HVOS op het verschrikkelijke kunstgras, dat inmiddels versleten is, is altijd in hun voordeel. Ik denk dat we er nog nooit gewonnen hebben”, gaat Cindy Doorduin verder met haar verhaal. “De eerste helft ging gelijk op, geen van beide teams liep uit. Ashley Poel vond het doel vrij gemakkelijk en Britt Doorduin, op weg terug van wat blessures, scoorde 2 mooie doelpunten vanuit de rechterhoek. Met Joanne de Leeuw en Iris Quak op schot stond het met de rust 11-10. De eerste minuten van de tweede helft lieten we ondanks de afspraak om de laatste 30 minuten tot het gaatje te gaan, toch even lopen en kwam HVOS met 4 doelpunten voor. Ook in deze tijd ging de scheidsrechter wat dubieuze beslissingen nemen,  dit was eigenlijk het moment waar we de wedstrijd op verloren hebben. We kwamen nog wel terug tot een 16-15 in de laatste minuten, echter kregen direct een tegen doelpunt om de oren. Uiteindelijk won HVOS met 18-15.  

Doelpuntenmakers: Ashley Poel 6x, Britt Doorduin en Iris Quak 3x, Joanne de Leeuw 2x en Debbie Lievaart 1x.

• < Vorige
• Volgende >