Telkens gaat er toch weer een stukje Hollands glorie verloren. In de verenigde Emiraten, Poort Hamriah, ligt de voormalige sleper van de ooit zo imposante vloot van L. Smit & Co Internationale Sleepdienst, de Noord Zee. Het laatst voer het schip onder de naam Yal voor de kusten van Iran. Veel foto's zullen er van het schip niet meer gemaakt worden, want het zal ter plekke worden gesloopt.

 

Levensloop

In 1970 werd een zusterschip van de “Rode Zee” (V) de “Noordzee” (IV) aan de Smitvloot toegevoegd. Eveneens gebouwd bij N.V. Scheepsbouwwerf & Machinefabriek de ‘Merwede, Hardinxveld-Giesendam. Ook de “Noordzee” (IV) kreeg in 1975 een boegschroef bij Boele’s Scheepswerfen, en ging in 1986 naar Smit Tak International Ocean Towage & Salvage Company Ltd., Nassau en werd “Smit Noordzee” . In 1988 verkocht aan Iran Marine Services Company (Smit Tak), te Bandar Khomeini, en kreeg de naam “Dafi”. In 1991 door brand zwaar beschadigt. Het schip werd gekocht en hersteld door Pars Dolphin of Queshm Company, Iran en herdoopt in “Yal”.

De wijde wereld van de weduwe

Zo maar een stukje van de belevenissen van een scheepskok van het schip de Lauwrens die in nood verkeerde toen de motor het begaf en de sleper Noord Zee de reddende engel bleek te zijn. (We hebben het verhaal een beetje ingekort) ...... Als de westenwind aanhield, zouden zij over een dag of drie aankomen in Rotterdam. Tot dusver was de reis prima verlopen. Twaalf dagen eerder, op dinsdag 26 mei 1970, waren zij uit New York vertrokken en nu hadden zij de zuidkust van Ierland gepasseerd en bevonden zij zich in dat gedeelte van de Atlantische Oceaan waar de Keltische Zee begint. Zij waren nog een dikke honderd mijl van Land’s End verwijderd. Feyenoord had de Europa Cup gewonnen, dat wisten zij inmiddels via de marifoon van Hollandse vissersschepen die zij voor de Ierse kust hadden gezien.

De windkracht was vijf à zes en het schoot lekker op. De golfslag was lang en aangenaam. Karel zette een grote, hoge pan met water op het fornuis en zette de pan klem met ijzeren latten, om te voorkomen dat zij zou gaan schuiven, of van het fornuis zou glijden. De pan was maar voor een kwart gevuld, want anders zou het water eroverheen klotsen. Karel begon de aardappelen te schillen. Normaal gesproken at je aan boord ‘s middags warm, maar de kapitein, Willem de Ridder, een slanke geheelonthouder uit Goes, was gewend om ‘s avonds warm te eten en zijn woord was wet. De soep was al klaar, die hoefde Karel alleen maar op te warmen......... (De Lauwrens kwam in problemen doordat de motor het begaf en het schip stuurloos ronddobberde)

........Eerder had hij een paar maal het gevoel gehad dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat hij de koffie naar de stuurhut had gebracht, maar nu had hij al zijn hoop op de Noordzee gevestigd. Plotseling zag hij schuin achter de Lauwers een groot schip. Dat kon de Noordzee toch niet zijn? Zeeslepers waren toch niet zo groot? Het was de Noordzee. Karel liet zijn tranen de vrije loop. Toen hij weer boven op de brug kwam, zag hij dat iedereen stond te janken en te sniffen, zelfs de kapitein. De stuurman was via de marifoon druk in gesprek met de kapitein van de zeesleper. Even later nam de kapitein het roer over en haastten de stuurman en de matrozen zich naar de voorplecht, om de sleeptrossen te bevestigen. De opvarenden van de twee schepen zwaaiden naar elkaar.

`Wat lach jij nou?’ schreeuwde Karel naar een matroos van de Noordzee.

`Wat wil je, Feyenoord heeft de Europa Cup gewonnen!’ riep deze terug.

Nadat de sleeptrossen waren bevestigd, zakte de wind, om even later helemaal weg te vallen. Het werd mistig. De Noordzee sleepte de Lauwers naar het Bristol Channel, met een snelheid van zestien knopen. Zo’n vaart had de Lauwers op eigen kracht nog nooit gemaakt, want met een mijltje of negen had je het wel gehad.........

 

 

En die Noord Zee wordt nu gesloopt en gaat weer een stukje Hollands Glorie verloren.

 

 

 

Foto,s en info Perry Dekker / Bertus Bastiaan Master Elizabeth [Tug]

 

• < Vorige
• Volgende >